Για την Κούνεβα

Το κείμενο που ακολουθεί αναρτήθηκε στο Mediasoup.


Η ιστορία της συνδικαλίστριας Κωνσταντίνας Κούνεβα είναι γνωστή. Το προηγούμενο Δεκέμβρη άγνωστοι προσπάθησαν να την δολοφονήσουν ρίχνοντας της καυστικό υγρό. Από τότε η Κούνεβα νοσηλεύεται με σοβαρά προβλήματα.
Το θέμα μου δεν είναι όμως να περιγράψω την ιστορία, αλλά να σταθώ στην συνέντευξη που έδωσε στον Σταύρο Θεοδωράκη, στους Πρωταγωνιστές. Ήταν μια συνέντευξη που άξιζε πραγματικά τον κόπο για να την παρακολουθήσει κανείς.
Η Κούνεβα είναι μία αξιοπρεπέστατη κυρία, η οποία μας δίδαξε πως μπορεί ένας άνθρωπος που έφτασε στα πρόθυρα του θανάτου να αντιμετωπίζει με θετικό τρόπο την ζωή. Χωρίς να κλαίγεται, χωρίς να προβάλλει την περιπέτεια της για να κερδίσει τον οίκτο έδωσε μαθήματα σοβαρότητας και ανθρωπιάς.
Δυο – τρία σημεία θα ήθελα να επισημάνω από την συνέντευξη της. Την δολοφονική επίθεση εναντίον της δεν την απέδωσε στο γεγονός ότι είναι από την Βουλγαρία και πράγματι δεν ήταν ρατσιστικού τύπου η επίθεση. Ίσως να έπαιξε ρόλο το ότι είναι αλλοδαπή, υπό την έννοια ότι οι αρχές δεν θα έδιναν και μεγάλη σημασία. Και πράγματι οι αρχές δεν ασχολήθηκαν με την σοβαρότητα που θα έπρεπε.
Σε ένα άλλο σημείο της συνέντευξης είπε ότι αιφνιδιάστηκε από το κίνημα συμπαράστασης μιας και δεν πιστεύει ότι ξαφνικά οι άνθρωποι κατάλαβαν και άλλαξαν. Και έχει δίκιο. Συγκεκριμένη είναι η μερίδα των ανθρώπων που συμπαραστάθηκαν.
Στην παρατήρηση του δημοσιογράφου ότι γράφονται συνθήματα υπέρ της στους τοίχους η Κούνεβα είπε ότι είναι αντίθετη γιατί «Δεν μπορείς να χαλάς κάτι που δεν μπορείς να το φτιάξεις. Ούτε συμφωνώ με την καταστροφή των καταστημάτων».
Δεν το μετάνιωσε που ασχολήθηκε με τον συνδικαλισμό και αφού δεν είχε λυγίσει από τα απειλητικά τηλεφωνήματα, αν γυρνούσε ο χρόνος πίσω, μάλλον τα ίδια θα έκανε.
Και κλείνω με μια φράση της: «Για να κάνεις μια καλή πράξη, για να γίνεις καλός άνθρωπος ίσως χρειαστεί να παλέψεις μια ζωή, για να γίνεις κακός αρκεί μια στιγμή».
Θα ήθελα να πω και για τον Σταύρο Θεοδωράκη. Έκανε μια πολύ ανθρώπινη συνέντευξη και ήταν πολύ προσεκτικός στα πλάνα αποφεύγοντας να παίξει με το πρόσωπο της Κούνεβα. Προσωπικά το εκτίμησα.
Μικρός Φωκίων

21η Απριλίου...

Σαν σήμερα το 1967 τα τανκς του Παπαδόπουλου έβαλαν σε γύψο την δημοκρατία. Ήταν μια χούντα φανερή, ένας εχθρός που τον έβλεπες, που μπορούσες να τον καταλάβεις. Σήμερα 35 χρόνια μετά το πέσιμο της χούντας πόσο σίγουροι είμαστε ότι έχουμε πράγματι δημοκρατία;
Ένας μεγάλος ηθοποιός, ο Βασίλης Διαμαντόπουλος, είχε εκφράσει μια άποψη που με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο.
Έλεγε ο Διαμαντόπουλος: "Η διαφορά μας από τη χούντα είναι τούτη: ότι η χούντα ήταν ένας ξεκάθαρος εχθρός, γι' αυτό και σχεδόν ολόκληρος ο λαός συμμετείχε (στην αντίσταση) ενάντιά της. Σήμερα, υπάρχει μία χούντα -επιτρέψτε μου να πω και έχω συνείδηση αυτού που λέω- η οποία καλύπτεται απ' το άλλοθι της δημοκρατίας. Οταν λοιπόν γίνονται αυτά τα γεγονότα στο Πολυτεχνείο, με τους βανδαλισμούς -σε εισαγωγικά, διότι εγώ δεν τους κρίνω βανδαλισμούς, είναι μια έκφραση κραυγής- και όλα τα δημόσια πρόσωπα, όλοι οι υπεύθυνοι του κράτους αυτού δεν έχουν συγκινηθεί, δεν έχουν ανατριχιάσει γι' αυτά τα γεγονότα καθόλου, από κει και πέρα καταλήγω στο συμπέρασμα -το φρικτό συμπέρασμα αν θέλετε- ότι οι πράξεις αυτές ήταν λίγες. Αφού δεν ξύπνησαν κανένα. Και ίσως πρέπει να πολλαπλασιαστούν για να ξυπνήσουμε κάποτε"
Αυτά τα είχε πει στη εκπομπή "κίτρινος τύπος" με αφορμή τα γεγονότα που είχαν γίνει εκείνη την χρονιά, όπου και είχαν συλληφθεί 500 άτομα στο Πολυτεχνείο. Αν θέλετε να διαβάσετε τα σημαντικότερα σημεία των απόψεων του, που έχουν πολύ ενδιαφέρον, θα τα βρείτε εδώ (στον ιό της Ελευθεροτυπίας)

κλοπιραιτ

Μέχρι τώρα τα blogs τηρούν έναν ηθικό κανόνα. Όταν αναδημοσιεύουν ένα κείμενο ή μια δημιουργία αναφέρουν το blog από το οποίο αντέγραψαν. Ο καθένας από εμάς κάνει μια προσπάθεια και αυτό το καταλαβαίνουμε όλοι. Το ψώνιο μας (γιατί όταν δημοσιοποιείς οτιδήποτε και δεν βγάζεις χρήματα, έχεις ένα κάποιο ψώνιο, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε) είναι αυτό και η αμοιβή μας είναι η αναγνώριση της όποιας δουλειάς μας. Υπάρχουν όμως κάποιοι επαγγελματίες δημοσιογράφοι (με κασέ που αν το είχαμε εμείς για μια χρονιά θα λύναμε το πρόβλημα όλης της ζωής μας) που προβάλουν μια δημιουργία ενός μπλογκερ χωρίς να αναφέρουν το μπλογκ. Δεν το κάνουν όλοι αλλά επειδή τώρα έχουν αρχίσει να μαθαίνουν περί μπλογκ μπορεί το φαινόμενο να γενικευτεί και καλό είναι να το επισημαίνουμε. Τελευταίο παράδειγμα είναι η τηλεοπτική αναφορά σε μια δημιουργία του our greek tv. Περισσότερα για το θέμα στην ανάρτηση του blog στην σελίδα:
http://ourgreektv.blogspot.com/2009/03/blog.html